.jpg)
Με τίτλο "Εκεί που σβήνει ο άνεμος" κυκλοφόρησε από τη Lyra το 1996 ο 5ος προσωπικός δίσκος του Βαγγέλη Κορακάκη. Δεν κρύβει εκπλήξεις ο συγκεκριμένος κύκλος τραγουδιών. Είναι ένας τυπικός Κορακάκης με όλα τα γνωστά κι αγαπημένα χαρακτηριστικά της τέχνης του: Στρογγυλεμένες και ρωμαλέες μελωδίες, απλοί και συνήθως μελαγχολικοί στίχοι που περιγράφουν απέριττα την ανθρώπινη καθημερινότητα με συχνές αναδρομές στο παρελθόν, λιτή και απόλυτα λειτουργική ενορχήστρωση, την οποία αυτή τη φορά επιμελήθηκε ο ακορντεονίστας Ηρακλής Βαβάτσικας, και φυσικά ωραίες ερμηνείες.
Ξεχωρίζει το ομώνυμο τραγούδι που είναι από τα ωραιότερα του συνθέτη, αλλά ομολογώ πως ακούγοντας κάποια από αυτά τα τραγούδια δεν απέφυγα αυθόρμητους συνειρμούς με την αυθεντική παράδοση του κλασικού λαϊκού τραγουδιού. Για παράδειγμα, το "Νύχτες εγώ ξημέρωνα" με παραπέμπει σε Μάρκο Βαμβακάρη, ή το "Παλιόσκαρο" σε Άκη Πάνου! Βασικοί ερμηνευτές είναι ο Γεράσιμος Ανδρεάτος και η αξιόλογη λαϊκή τραγουδίστρια Χαρά Πομόνη. Ο ίδιος ο συνθέτης ερμηνεύει τρία τραγούδια, ενώ συμμετέχει και η Νίκη Τσαϊρέλη. Ζωγραφιά του Κώστα Λαδόπουλου στολίζει το εξώφυλλο, με θέμα ανάλογο της ζωγραφιάς από το δίσκο "Μπουζουξήδες με πυξίδες".
Με το δίσκο αυτό ο Βαγγέλης Κορακάκης ολοκληρώνει την προσωπική του δισκογραφία για τη δεκαετία του '90 και για έξι χρόνια, μέχρι την κυκλοφορία της επόμενης δουλειάς του ("Κρύπτη", 2002), θα περιοριστεί σε συμμετοχές, πολύ σημαντικές πάντως, σε δυο προσωπικούς δίσκους τραγουδιστών μέσα στο 1998, δηλαδή στο δίσκο του Δημήτρη Μητροπάνου "Του έρωτα και της φυγής" (με επτά τραγούδια) και στο δίσκο της Κατερίνας Κούκα "Φυσάει τρελός βοριάς" (με έξι τραγούδια).
(c) CD | Lyra | 1996 | Πηγή: d58
5 σχόλια:
Καλημέρα σας, ωραία η κριτική σας. Ωστόσο διευκρινίστε όταν αναφερέρετε τους αυθόρμητους συνειρμούς σας με την αυθεντική παράδοση του λαϊκού τραγουδιού. Η διατύπωσή σας μπορεί να ερμηνευτεί πως ο Κορακάκης δεν ανήκει στην αυθεντική παράδοση του λαϊκού τραγουδιού. Είμαι φαν του Βαγγέλη Κορακάκη. Σας ευχαριστώ.
Καταλαβαίνω τι λέτε, αλλά επιτρέψτε μου πω ότι αυτό που ορίζουμε ως παράδοση συναρτάται ευθέως με την έννοια του χρόνου, άρα το παραδοσιακό ορίζεται ως στοιχείο που ανήκει στο παρελθόν κι εφόσον εμπεριέχει ζωντανά χαρακτηριστικά, μπορεί να επηρεάζει και το σήμερα. Ο Κορακάκης ανήκει στην ευλογημένη εκείνη κατηγορία δημιουργών που γεφυρώνει δημιουργικά και γόνιμα το σήμερα με ζωντανά στοιχεία του χθες χτίζοντας με τη σειρά του μια νέα παράδοση για τους δημιουργούς του αύριο. Προφανώς λοιπόν δεν ανήκει στην παράδοση του λεγόμενου κλασικού λαϊκού τραγουδιού που έχτισαν στα χρόνια του '50 και '60 σπουδαίοι πρωτομάστορες, όπως ο Βαμβακάρης, ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Μητσάκης, ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας και ο Άκης Πάνου.
Όπως το περιγράφεται δεν θα μπορούσε να ανήκει χρονικά στην κλασική παράδοση εφόσον είναι μεταγενέστερος δημιουργός. Όμως αν ορίσουμε την παράδοση αυστηρά χρονικά με βάση κάτι που ανήκει στο παρελθόν κάνεις ή καμία είτε συνθέτης η τραγουδιστής σύγχρονος/σύγχρονη δεν ανήκει σε καμία παράδοση. Νομίζω η περιγραφή σας όσον αφορά το γόνιμο και δημιουργικό στοιχείο που γεφυρώνει το παρελθόν με το σήμερα με ανανεωτικό τρόπο είναι πιο ακριβής ως περιγραφή για την ζωντανή παράδοση. Ο τρόπος που διατυπώνεται την σκέψη σας έχει μια ασάφεια.
Δεν μπορώ να γίνω πιο σαφής. Το σμυρνέικο, το ρεμπέτικο ή το κλασικό λαϊκό τραγούδι ανήκουν στην εποχή που τα γέννησε και φυσικά αποτελούν μέρος της ζωντανής λαϊκής μας παράδοσης, την οποία υπηρετεί σήμερα, μεταξύ άλλων, κι ο Κορακάκης με τα δικά του προσωπικά χαρακτηριστικά που τον κάνουν υπέροχο λαϊκό δημιουργό, αλλά αντικειμενικά δεν μπορούν να τον εντάξουν στο κλασικό λαϊκό τραγούδι, γιατί αυτό ανήκει σε άλλη εποχή. Για τον ίδιο άλλωστε λόγο αναφερόμενοι σε έναν λόγιο συνθέτη που γράφει σήμερα συμφωνίες και κοντσέρτα δεν μπορούμε να πούμε ότι γράφει "κλασική μουσική", γιατί η κλασική μουσική ανήκει στον 18ο και 19ο αιώνα.
Ναι έχετε δίκιο. Στην κριτική σας η λέξη "αυθεντική" παράδοση του λαϊκού τραγουδιού δημιουργεί μια σύγχυση. Θα ήταν καλύτερα να αντικατασταθεί με την λέξη "κλασική" παράδοση του λαϊκού τραγουδιού. Η λέξη "αυθεντική"μπορεί να ερμηνευτεί ότι αποξενώνει τον Κορακάκη από το γνήσιο και αυθεντικό στοιχείο. Ενώ εσείς μπορεί να κάνετε απλώς μια αναφορά χωρίς αξιολογικό περιεχόμενο. Για αυτό αναφέρθηκα στην σημασία της διατύπωσης και κατάλληλης χρήσης λέξεων. - Άλλωστε κι εγώ μπορεί να μην έγινα απολύτως κατανοητός με τον τρόπο που διατύπωσα το ερώτημα - Η λέξη "κλασικός" τώρα που το σκέφτομαι είναι καλύτερη γενικότερα για να χαρακτηρίσει μια εποχή άνθησης για κάθε είδους μουσικής που επηρέασε μεταγενέστερες εποχές.
Δημοσίευση σχολίου