Ο Νίκος Ξανθόπουλος τραγουδάει Απόστολο Καλδάρα

Ο Νίκος Ξανθόπουλος (γενν. 1934) άφησε βαθύ αποτύπωμα στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου ως ηθοποιός και τραγουδιστής, με έντονη παρουσία και δραστηριότητα κυρίως κατά τη δεκαετία του '60. Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο ξεκίνημα της καριέρας του θεατρικός ήταν ο προσανατολισμός του, πριν τον κερδίσει ο κινηματογράφος. Παρόλο που έχει μείνει εμβληματική η παρουσία του στις περίφημες μελό ταινίες του Απόστολου Τεγόπουλου με συμπρωταγωνίστρια συνήθως τη Μάρθα Βούρτση, οι πρώτες του κινηματογραφικές συμμετοχές καταγράφονται σε κωμικούς ρόλους (Το εισπρακτοράκι, Πώς περνούν οι παντρεμένοι, Ο Μήτρος κι ο Μητρούσης). 

Όταν λοιπόν άρχισε να χτίζει τον προσωπικό του μύθο ως "παιδί του λαού", προέκυψε και η ανάγκη να γίνει και τραγουδιστής για τις απαιτήσεις κάποιων ρόλων του με την καθοδήγηση κυρίως του μεγάλου λαϊκού συνθέτη Απόστολου Καλδάρα, του οποίου πολλά τραγούδια γράφτηκαν εκείνη την εποχή ακριβώς για τις ταινίες αυτές, μέσα από τις οποίες άλλωστε ήταν ευκολότερο να περάσουν στο ευρύ κοινό που τότε κατέκλυζε τις κινηματογραφικές αίθουσες. Έτσι ο Νίκος Ξανθόπουλος εδραιώθηκε σ' αυτό το διπλό ρόλο, του λαϊκού κινηματογραφικού ήρωα και του τραγουδιστή. Μάλιστα από τις αρχές της επόμενης δεκαετίας, όταν πια ο μύθος του άρχισε να ξεθωριάζει και ο κινηματογράφος αυτού του είδους να παρακμάζει, ο ίδιος συνέχισε πλέον ως κανονικός τραγουδιστής ηχογραφώντας αρκετούς δίσκους με λαϊκά τραγούδια.

Το 1996 από την Polydor κυκλοφόρησε ένα συγκεντρωτικό άλμπουμ με 18 τραγούδια που αποτυπώνουν ολοκληρωμένα τη σημαντική κινηματογραφική συνεργασία του Απόστολου Καλδάρα με τον Νίκο Ξανθόπουλο κατά την περίοδο 1963-1968. Πρόκειται για έξι ταινίες, όλες σκηνοθετημένες από τον μετρ του είδους Απόστολο Τεγόπουλο, δηλαδή: Σ' αγάπησα και πόνεσα (1963), Είμαι μια δυστυχισμένη (1964), Καρδιά μου πάψε να πονάς (1965), Απόκληροι της κοινωνίας (1965), Κάποτε κλαίνε κι οι δυνατοί (1967), Ξεριζωμένη γενιά (1968). Περιλαμβάνονται επίσης και μερικά τραγούδια που κυκλοφόρησαν μόνο στις 45 στροφές. Τα περισσότερα έχουν στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, αλλά και του ίδιου του συνθέτη. Ιδού μερικά από τα γνωστότερα: Πετραδάκι πετραδάκι, Στ' Αποστόλη το κουτούκι, Τώρα κλαις γιατί κλαις, Αφού αμαρτήσανε τα δυο σου χείλια, Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι, Μην κάνεις όνειρα τρελά, Πλάι μου στάσου, Ποιος θα με πληροφορήσει... Όλα κλασικά!

Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι, παρόλο που τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν αρχικά για άλλους τραγουδιστές και μάλιστα κορυφαίους του λαϊκού χώρου, όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, ο Σταμάτης Κόκοτας και άλλοι, και παρόλο που η φωνητική επάρκεια του Νίκου Ξανθόπουλου σε σχέση με τα μεγάλα αυτά ονόματα είναι αρκετά συζητήσιμη, έγιναν τεράστιες λαϊκές επιτυχίες χάρις στη δική του εκτέλεση κι αυτό φυσικά οφείλεται στη δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας. 

(c) CD | Polydor | 1996 | Πηγή: d58