Χρήστος Νικολόπουλος, Γεράσιμος Ανδρεάτος: Δέκα χρόνια στου Μπακάκου (1997)

Φαίνεται πως ο Χρήστος Νικολόπουλος το είχε συνήθειο να βγάζει τους καλούς του δίσκους κατά ζευγάρια σε διάφορες εποχές. Έτσι, κατά τη διετία 1981-1982 μας έδωσε απανωτά τους δίσκους "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει" και "Παίξε Χρήστο επειγόντως". Κατά το διάστημα 1993-1996 επίσης μας έδωσε το δεύτερο ζευγάρι καλών δίσκων με παρόμοια αισθητική, δηλαδή το "Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ." και τα "Άνθη ευλαβείας". Τέλος, κατά τη διετία 1996-1997 είχαμε ένα τρίτο ζευγάρι συναφών καλών δίσκων, πρώτα το "Πάμε για ορθοπεταλιές" κι αμέσως μετά το "Δέκα χρόνια στου Μπακάκου", με τον οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Και είναι άλλωστε οι δίσκοι (με μια αναγκαία παρασπονδία) που επέλεξα για το συγκεκριμένο αφιέρωμα στον συνθέτη που ολοκληρώνεται σήμερα! 

Αν σταθούμε στους δυο τελευταίους δίσκους της διετίας 1996-1997, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε τα πολλά κοινά στοιχεία που τους συνδέουν. Και οι δυο έχουν από ένα στιχουργό. Και οι δυο έχουν επίσης από έναν ερμηνευτή. Αλλά οι ομοιότητες επεκτείνονται και στο περιεχόμενό τους με κοινά χαρακτηριστικά και στο μελωδικό και στο ενορχηστρωτικό τους μέρος. 

Ωστόσο πιστεύω πως ο δίσκος "Δέκα χρόνια στου Μπακάκου" στέκεται ένα σκαλάκι παραπάνω σε όλα τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Το κυριότερο στοιχείο της ποιοτικής του υπεροχής εντοπίζεται ακριβώς εκεί που είχα επισημάνει χθες την αδυναμία του "Πάμε για ορθοπεταλιές", δηλαδή στους στίχους. Γιατί εδώ οι στίχοι υπογράφονται από τον εξαιρετικό στιχουργό (σκηνοθέτη και ηθοποιό) Θοδωρή Γκόνη, ο οποίος είχε ήδη χτίσει ένα πολύ στιβαρό έργο κυρίως από τις εμβληματικές συνεργασίες του με τον Νίκο Ξυδάκη. Η γραφή του είναι προσεγμένη με θεματολογία πρωτότυπη που αντλεί το υλικό της από ιστορικές ή βιωματικές αφορμές με συχνές αναφορές σε ιστορικά τοπωνύμια ή πρόσωπα, αλλά και με ευρηματικά ευφυολογήματα και λογοπαίγνια. 

Τα τραγούδια ερμηνεύει θαυμάσια ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, ο οποίος εκείνη την εποχή έχτιζε μεθοδικά μια πολύ αξιόλογη καριέρα με προσεγμένες επιλογές ρεπερτορίου δίπλα σε εκλεκτούς δημιουργούς, όπως ο Βαγγέλης Κορακάκης, ο Πέτρος Ταμπούρης και Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ο δίσκος είχε καλή αποδοχή από το κοινό και ακούγεται με ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τελευταίο του τραγούδι. Αν θα ξεχώριζα λίγο παραπάνω κάποια τραγούδια, αυτά θα ήταν το έξοχο χασάπικο "Ο Καφαντάρης" (αναφέρεται σε υπαρκτό ιστορικό καφενείο της Θεσσαλονίκης) και το τρυφερό "Λόγια κλέβω από τη μέρα" που κλείνει όμορφα το δίσκο.

(c) CD | Lyra | 1997 | Πηγή: d58