Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Ρασούλης: Οι κυβερνήσεις πέφτουνε... (1981)

Ο Μανώλης Ρασούλης ξεκίνησε ως τραγουδιστής στα μέσα της δεκαετίας του '70 ("Νέος Ερωτόκριτος", "Τα νέγρικα", "Αχαρνής"), αλλά προς το τέλος της ίδιας δεκαετίας μας έδωσε τα πιο πειστικά του διαπιστευτήρια στο πεδίο της στιχουργικής μέσα από την εμβληματική συνεργασία του με τον Νίκο Ξυδάκη που απέφερε δυο ξεχωριστούς και κατά κάποιο τρόπο πρωτοποριακούς δίσκους ("Η εκδίκηση της γυφτιάς", "Τα δήθεν"), ενώ το 1979 έδωσε στίχους του και στον Μάνο Λοΐζο για τον κύκλο "Τα τραγούδια της Χαρούλας". 

Η φυσική συνέχεια αυτών των πρώτων στιχουργικών καταθέσεων του Ρασούλη ήρθε στο ξεκίνημα της επόμενης δεκαετίας με συνεργάτη αυτή τη φορά τον Χρήστο Νικολόπουλο, δοκιμασμένο ήδη και πολύ πετυχημένο λαϊκό συνθέτη και μπουζουξή που είχε χτίσει το όνομά του κυρίως μέσα από τις μνημειώδεις συνεργασίες του με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ρασούλης και Νικολόπουλος λοιπόν θα μας δώσουν τρεις ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών κατά το διάστημα 1981-1984 (Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, Παίξε Χρήστο επειγόντως, Όλοι δικοί μας είμαστε). Ο πρώτος αυτής της ευδόκιμης συνεργασίας ήταν ο δίσκος "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει" που κυκλοφόρησε το 1981 από τη Lyra. 

Πρόκειται για έναν καλογραμμένο κύκλο δώδεκα λαϊκών τραγουδιών με βασικό ερμηνευτή τον Δημήτρη Κοντογιάννη, μέλος της Ρεμπέτικης Κομπανίας που είχε λάβει μέρος και στους δυο δίσκους της συνεργασίας του Ρασούλη με τον Ξυδάκη. Έχουμε επίσης και δυο πολύ ενδιαφέρουσες "έκτακτες" συμμετοχές: του Γιώργου Νταλάρα (που ερμηνεύει το ομότιτλο τραγούδι) και της Γλυκερίας, δυο τραγουδιστές που τα επόμενα χρόνια θα έχουν πολλαπλές συνεργασίες με τον συνθέτη. 

Η μουσική βέβαια έχει όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά της γραφής του Νικολόπουλου. Ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια και πάσης φύσεως λαϊκοί ρυθμοί συνυπάρχουν, για να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα. Παρά τις "ευκολίες" και τα γνωστά κλισέ του συνθέτη, ο δίσκος κρύβει πολλές όμορφες στιγμές σε μια εποχή άλλωστε που η μανιέρα του δεν είχε ακόμη κορεστεί και κουράσει το κοινό. Η αλήθεια πάντως είναι ότι σ' αυτά τα τραγούδια περισσότερο βαραίνει ο ευρηματικός και πρωτότυπος λόγος του στιχουργού που βοηθάει να ακουστούν όλα τα τραγούδια με ενδιαφέρον. Πρώτο και καλύτερο βρίσκω το "Νύχτα μου προλετάρισσα", ενώ ευχάριστα εξακολουθώ ν' ακούω και τα: "Ιστορία ζήλιας και έρωτα", "Άιντε μάτια μου γλυκά". 

(c) CD | Lyra | 1981 | Πηγή: d58