.jpg)
Σωκράτης Μάλαμας λοιπόν. Ίσως ο πιο εμβληματικός τραγουδοποιός της δεκαετίας του '90 και εκλεκτό μέλος της λεγόμενης "σχολής της Θεσσαλονίκης" που είχε για ηγέτη της τον αγαπημένο τροβαδούρο της προηγούμενης δεκαετίας Νίκο Παπάζογλου, γύρω από τον οποίο και με επίκεντρο το περίφημο Αγροτικόν στούντιό του αναπτύχθηκε μια σπουδαία φουρνιά μουσικών και δημιουργών που έφεραν φρέσκο αέρα στο ελληνικό τραγούδι.
Ο Μάλαμας γεννήθηκε στη Χαλκιδική το 1957, αλλά σε μικρή ηλικία βρέθηκε για κάμποσα χρόνια στη Γερμανία. Στα δεκαεπτά του ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Μακεδονικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης, αλλά επέστρεψε και πάλι στη Γερμανία, όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της Στουτγάρδης, ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, όπου μεταξύ άλλων ευτύχησε να έχει δασκάλους τον Νότη Μαυρουδή και τον Βαγγέλη Ασημακόπουλο. Δύσκολη η συνέχεια, καθώς αναγκάστηκε να εργαστεί ακόμη κι ως πλανόδιος μουσικός σε δρόμους ή πανηγύρια, ώσπου ήρθε η γνωριμία του με τον Νίκο Παπάζογλου που του άνοιξε το δρόμο για την παρθενική του δισκογραφική δουλειά το 1989 με τις "Ασπρόμαυρες ιστορίες".
Αν και η πρώτη του αυτή απόπειρα δε γνώρισε επιτυχία, έδωσε σίγουρα την ώθηση στον ίδιο να επιμείνει σ' αυτό το δρόμο και να δικαιωθεί πολύ σύντομα, όταν το 1991 θα ηχογραφήσει το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο "Παραμύθια", όπου πλέον βρίσκουμε διαμορφωμένα τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της τέχνης του, πάνω στα οποία θα χτίσει μια λαμπρή καριέρα στη συνέχεια. Το ροκ χρώμα που αρχικά χαρακτήριζε τα τραγούδια του αρχίζει να υποχωρεί δίνοντας τον πρώτο λόγο σε μπαλάντες μελαγχολικής διάθεσης και σταδιακά μια όλο και μεγαλύτερη τάση προς τον λαϊκό ήχο.
Ο δίσκος περιλαμβάνει όμορφα τραγούδια που ακόμη ακούγονται και πάντα παίζονται στις καλοκαιρινές συναυλίες του Μάλαμα: Μια βόλτα στα βαθιά, Πάμε να φύγουμε, Αράχνη, Κανένας δεν ξέρει, Ποντίκια στην αγορά. Η Μελίνα Κανά συμμετέχει ερμηνεύοντας το "Κυνηγάω τη σκιά μου" και ο Νίκος Παπάζογλου την "Κίρκη". Στα φωνητικά συμμετέχει επίσης η Όλγα Δεραινίτη. Η κιθάρα, το πιάνο, το βιολί, το μπάσο και τα κρουστά αποτελούν τα βασικά εργαλεία της λιτής ενορχήστρωσης που επιμελήθηκε ο ίδιος.
(c) CD | Lyra | 1991 | Πηγή: d58
3 σχόλια:
Προσωπικά θεωρώ ότι αποτελεί μια κλασική περίπτωση υπερεκτιμημένου καλλιτέχνη, δημιούργημα ραδιοφωνικών σταθμών όπως ο Μελωδία ή το Δεύτερο που σχεδόν μας τον επέβαλαν, ελλείψει ικανότερων. Μουσικά μονίμως επαναλαμβάνεται και φωνητικά είναι επιεικώς ανεπαρκής. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει δώσει και κάποια καλά τραγούδια αλλά νομίζω ότι κινείται -με μικρές αναλαμπές - στο επίπεδο του μετρίου.
Λέτε; Αναρωτιέμαι ωστόσο αν κοτζάμ Νίκος Ξυδάκης που διάλεξε τον Μαλαμα ως ερμηνευτή του σε έναν ολόκληρο προσωπικό δίσκο δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν σημαντικό καλλιτέχνη από έναν μέτριο! Αναρωτιέμαι επίσης τι ακριβώς εννοείτε με τη φράση "ελλείψει ικανότερων" σε μια περίοδο που το ελληνικό τραγούδι γνώριζε νέα ακμή με αυτήν την πληθώρα τραγουδοποιών που προσπαθώ να αναδείξω με το συγκεκριμένο αφιέρωμα! Ήταν όλοι αυτοί λοιπόν ανάξιοι; Χμ... Δεν το νομίζω καθόλου!
Το θυμάμαι ότι ο Ξυδάκης τον είχε επιλέξει σε έναν δίσκο του αν και,προσωπικά πάντα, δε λέει κάτι αυτό. Πολλοί αξιόλογοι συνθέτες έχουν επιλέξει λάθος ερμηνευτές. Θέλω να μου πείτε ποια τραγούδια άφησε αυτή η συνεργασία που να την καθιστά αξιομνημόνευτη. Το έλλειψει ικανότερων που είπα δεν είχε την πρόθεση να μειώσει την προσφορά των τραγουδοποιών όσο να θυμίσει ότι ένας από τους λόγους που αυτοί έλαμψαν είναι το γεγονός ότι οι μεγάλοι συνθέτες των προηγούμενων ετών, που θεωρώ ότι είχαν δώσει πολύ αξιολογότερα έργα, είχαν αποσυρθεί από το προσκήνιο. Ο Μάλαμας ίσως έχει δώσει κάποια σημαντικά πράγματα όταν όμως τον ακούω να λέει το Μετρικό μου από τη χαρά ή το Ασφαλώς και δεν πρέπει θυμάμαι τη ρήση με τα μεταξωτά βρακιά... Ευχαριστώ για την ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου