.jpg)
Έχοντας διαμορφώσει πλήρως την προσωπική του μουσική γλώσσα με το δίσκο "Καλή σου μέρα αν ξυπνάς" (1996) ο Ορφέας Περίδης συνεχίζει το δρόμο του στο ελληνικό τραγούδι και τρία χρόνια αργότερα, το 1999, μας δίνει την τρίτη προωπική του δουλειά με τίτλο "Για πού το 'βαλες καρδιά μου", με την οποία ολοκληρώνει την πρώτη και σημαντικότερη δεκαετία της καριέρας του.
Ο δίσκος κινείται στην ίδια γραμμή με τον προηγούμενο, χωρίς πάντως να φτάνει στο ίδιο επίπεδο. Ξεκινάει και πάλι με ένα χαλαρό ροκ κομμάτι ("Ένα δικό σου χάδι") κι ακολουθούν τραγούδια σε λαϊκό ύφος διανθισμένα με ευαίσθητες μελωδικές μπαλάντες που χαρακτηρίζουν όλες τις δουλειές του, όπως το ομότιτλο τραγούδι σε στίχους Νατάσσας Μεσσήνη ή το "Είμαι γυναίκα της ερήμου" που ερμηνεύει η Μελίνα Κανά, αλλά και το "Παραμύθι" ή το ακροτελεύτιο "Έρωτας είναι", και μαζί η απαραίτητη χιπ χοπ πινελιά ("Ένα μικρό παιδί σ' ακολουθάει").
Η γενική εντύπωση που αφήνει ο δίσκος είναι ότι εδώ ο δημιουργός έχει υπερτονίσει το λαϊκό στοιχείο που συνήθως είναι ο βολικότερος τρόπος για τη δημιουργία κάποιου σουξέ. Ένα από αυτά ("Τα παλιά γκαρσόνια") έχει στίχους του σπουδαίου Θοδωρή Γκόνη. Ξεχωρίζει το αργόσυρτο ζεϊμπέκικο "Το φεγγάρι", αλλά πάνω απ' όλα η υπέροχη "Υλαγιαλή" βασισμένη σε στίχους του συγγραφέα Νίκου Δ. Τριανταφυλλόπουλου από τη συλλογή διηγημάτων του "Λιμενάρχης Ευρίπου" (Κέδρος, 1993). Ο περίεργος αυτός τίτλος αποτελεί ένα ασυνήθιστο γυναικείο όνομα που ίσως προέρχεται από τη νουβέλα "Η πείνα" του Κνουτ Χάμσουν, όπου το πρωτοβρίσκουμε.
(c) CD | AKTH | 1999 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου