Μίκης Θεοδωράκης, Πέτρος Γαϊτάνος: Πολιτεία Δ' (1996)

Το 1996, με την έκδοση της "Πολιτείας Δ'" του Μίκη Θεοδωράκη, ολοκληρώνεται αυτός ο μακρύς κύκλος των "Πολιτειών" του που είχε ξεκινήσει ήδη από το 1960. Μόλις δυο χρόνια νωρίτερα είχε κυκλοφορήσει η τρίτη "Πολιτεία" με τον Μανώλη Μητσιά, ενώ στην τέταρτη ο συνθέτης επέλεξε ως αποκλειστικό ερμηνευτή του τον καλλίφωνο Πέτρο Γαϊτάνο, έναν τραγουδιστή της νεότερης γενιάς που είχε εμφανιστεί το 1990 με τραγούδια του Σταμάτη Σπανουδάκη και στη συνέχεια διακρίθηκε στην ερμηνεία εκκλησιαστικών ύμνων. Έκανε δηλαδή ακόμη τα πρώτα δισκογραφικά του βήματα, όταν του εμπιστεύτηκε ο Μίκης τα καινούργια του τραγούδια δηλώνοντας άλλωστε χαρακτηριστικά: "Είθε η επιλογή του Πέτρου Γαϊτάνου να φανεί αντάξια των προκατόχων του. Εγώ πάντως δεν θα τον τοποθετούσα μέσα στις Πολιτείες μου, αν δεν τον πίστευα".

Μετά τη δήλωση αυτή του Μίκη, ίσως θα ήταν περιττό να εκφράσω εγώ τις όποιες επιφυλάξεις μου, ειδικά όταν ο Γαϊτάνος μοιραία συγκρίνεται με τις φωνές ενός Μπιθκώτση, ενός Καζαντζίδη ή ενός Μητσιά! Θυμάμαι άλλωστε ότι ο συνθέτης με τον ασυγκράτητο παρορμητισμό του είχε συμπεριλάβει τη Βίκυ Λέανδρος ανάμεσα στους 2-3 καλύτερους ερμηνευτές του έργου του, οπότε δεν αποτελούν έκπληξη τα θετικά του λόγια για τον Γαϊτάνο.

Ο δίσκος περιλαμβάνει δέκα καινούργια τραγούδια και κλείνει με μια γλυκερή επανεκτέλεση της εμβληματικής "Δραπετσώνας" από την πρώτη "Πολιτεία". Ο Μάνος Ελευθερίου και πάλι έχει τη μερίδα του λέοντος στους στίχους με έξι συνολικά τραγούδια, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα έχουν στίχους του πρωτοεμφανιζόμενου Σπύρου Τουπογιάννη. Μουσικά τα τραγούδια κινούνται στο ίδιο κλίμα με αυτά της προηγούμενης Πολιτείας, χωρίς να προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στο βαρυσήμαντο έργο του συνθέτη. Πάντως θα έλεγα ότι στο μέτριο υλικό αυτού του δίσκου το πιο παράταιρο στοιχείο είναι η παρουσία του Πέτρου Γαϊτάνου που τα φωνητικά του χαρακτηριστικά βρίσκονται σε πλήρη δυσαρμονία με το ρωμαλέο ύφος των μελωδιών του συνθέτη.

(c) CD | PolyGram | 1996 | Πηγή: d58