Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μανώλης Μητσιάς: Περίπατος (1976)

Κατά την πρώτη τριετία (1970-1972) της δισκογραφικής παρουσίας του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μας έδωσε μια σειρά πολύ αγαπημένων λαϊκών τραγουδιών με δυο ολοκληρωμένες δουλειές ("Η πόλη μας", "Κόκκινη κλωστή") μαζί με πολλά σκόρπια τραγούδια για τις 45 στροφές. Η αμέσως επόμενη τριετία του (1973-1975) μας αποκάλυψε το άλλο πρόσωπο του συνθέτη με τραγούδια και μπαλάντες σε πιο προσωπικό ύφος μέσα από δύο ιδιαίτερες δουλειές ("Μικροαστικά", "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας"), ένα ύφος άλλωστε που έμελλε να κυριαρχήσει στη μουσική του από το 1978 και πέρα και θα τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή. 

Πριν όμως συμβεί αυτό, ο συνθέτης ηχογράφησε ένα ακόμη κύκλο λαϊκών τραγουδιών αποχαιρετώντας έτσι οριστικά αυτό το πεδίο. Πρόκειται για το άλμπουμ "Περίπατος" που κυκλοφόρησε από την Columbia το 1976. Όπως και στον προηγούμενο λαϊκό του δίσκο ("Κόκκινη κλωστή"), ο συνθέτης και πάλι συνεργάστηκε με τον Νίκο Γκάτσο, μια ξεχωριστή ασφαλώς τιμή για τον ίδιο, αφού ο μεγάλος στιχουργός δεν ξανοίγονταν εύκολα σε καινούργιες συνεργασίες έχοντας ως τότε περιοριστεί μόλις σε τέσσερις συνθέτες όλους κι όλους (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Μούτσης), ενώ μετά τον Κηλαηδόνη θα εμπιστευτεί τραγούδια του μόλις σε δύο άλλους συνθέτες (Χάλαρης, Χατζηνάσιος).

Αποκλειστικός ερμηνευτής του δίσκου είναι ο Μανώλης Μητσιάς, εκλεκτός άλλωστε τραγουδιστής του συνθέτη από τα πρώτα του βήματα. Προκαλεί ασφαλώς εντύπωση ότι στο εξώφυλλο του δίσκου βλέπουμε μόνο το όνομα και τη φωτογραφία του τραγουδιστή και πουθενά τους δημιουργούς των τραγουδιών! Αλλά μην ξεχνάμε ότι έχουμε μπει κιόλας στην εποχή του τραγουδιστή-φίρμας, ενώ οι δημιουργοί περνούν σιγά σιγά στο παρασκήνιο ως μη εμπορικά εκμεταλλεύσιμα ονόματα! Είναι η αρχή ενός αρνητικού συμπτώματος που δεν είναι άμοιρο της σταδιακής παρακμής που θα ακολουθήσει σύντομα το ελληνικό τραγούδι.

Τα τραγούδια του δίσκου δεν παρουσιάζουν κάποια πρωτοτυπία ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Ο Γκάτσος επιστρατεύει τις "ευκολίες" της γραφής του με λεκτικά ευφυολογήματα, σατιρικές απεικονίσεις της καθημερινότητας και υπόγειες πολιτικές αιχμές, πάντα φυσικά με την άψογη τεχνική του. Η δουλειά μοιάζει κάπως διεκπεραιωτική και για τον ίδιο και για τον Κηλαηδόνη, ο οποίος περιορίστηκε στα γνωστά κλισέ του με γοργά ρυθμικά θέματα, που χαϊδεύουν ευχάριστα τ' αφτιά, αλλά δεν αφήνουν ευδιάκριτο αποτύπωμα. Μερικά μάλιστα τραγούδια (π.χ. "Κυρά Φανερωμένη", "Το λαχείο") μοιάζουν τόσο μεταξύ τους, που πρέπει να τα ξανακούσεις κάμποσες φορές, για να τα ξεχωρίσεις! Από τη λογική αυτή ίσως ξεφεύγει το χαριτωμένο "Δαιμόνιο" με τον όμορφο ρετρό (βαλς) ρυθμό του.

Θα έλεγα πάντως ότι ο Μανώλης Μητσιάς, διανύοντας πλέον την πιο ακμαία φάση της καριέρας του, δείχνει απόλυτο σεβασμό στα τραγούδια και τα υποστηρίζει με την ίδια σοβαρότητα, με την οποία μας έχει συνηθίσει και στο πιο απαιτητικό του ρεπερτόριο.

(c) CD | EMI Columbia | 1976 | Πηγή: d58