Δυο χρόνια μετά το "Φράγμα" ο Δήμος Μούτσης μας δίνει το "Ενέχυρο", με το οποίο ουσιαστικά ολοκληρώνεται η καλλιτεχνική του αυτονόμηση ως ολοκληρωμένου τραγουδοποιού, καθώς πλέον ο ίδιος υπογράφει τα τραγούδια του ως συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής και φυσικά ενορχηστρωτής!
Μια ιδέα για τις στιχουργικές του ανησυχίες είχαμε πάρει παλιότερα στο δίσκο "Μαρτυρίες" (1974), αλλά αυτή εδώ είναι η πρώτη ολοκληρωμένη στιχουργική του προσπάθεια. Ο λόγος του είναι αιχμηρός και ειρωνικός στα όρια του σαρκασμού, θυμίζει κάπως τη γραφή του Λουκιανού Κηλαηδόνη που είχε προηγηθεί στο πεδίο αυτό με τον "Καουμπόϊ" του, αλλά ο Μούτσης είναι σαφώς πιο επιθετικός και διεισδυτικός. Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι, παρά τη μακρά θητεία του στο πλάι του Νίκου Γκάτσου, δε φαίνεται στους στίχους του καμία επιρροή από τον μεγάλο στιχουργό, πιθανότατα συνειδητά, αφού ο συνθέτης με τις νέες μουσικές του επιλογές επιδίωκε εμφανώς να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που τον συνέδεε με το παλιό του ύφος.
Μια ιδέα για τις στιχουργικές του ανησυχίες είχαμε πάρει παλιότερα στο δίσκο "Μαρτυρίες" (1974), αλλά αυτή εδώ είναι η πρώτη ολοκληρωμένη στιχουργική του προσπάθεια. Ο λόγος του είναι αιχμηρός και ειρωνικός στα όρια του σαρκασμού, θυμίζει κάπως τη γραφή του Λουκιανού Κηλαηδόνη που είχε προηγηθεί στο πεδίο αυτό με τον "Καουμπόϊ" του, αλλά ο Μούτσης είναι σαφώς πιο επιθετικός και διεισδυτικός. Αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι, παρά τη μακρά θητεία του στο πλάι του Νίκου Γκάτσου, δε φαίνεται στους στίχους του καμία επιρροή από τον μεγάλο στιχουργό, πιθανότατα συνειδητά, αφού ο συνθέτης με τις νέες μουσικές του επιλογές επιδίωκε εμφανώς να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που τον συνέδεε με το παλιό του ύφος.
Η ουσία πάντως είναι ο δίσκος είναι θαυμάσιος, με πολύ όμορφα τραγούδια και δυνατή ενορχήστρωση στις παρυφές του ροκ και του μπλουζ με πλάγιες αναφορές στον Bob Dylan. Πέρα από τις αβανταδόρικες "Γκόμενες", που αποτέλεσαν το σουξέ, ας πούμε, του δίσκου, δεν μπορώ να μη σταθώ σε διαμάντια, όπως το "Γουόκμαν" (για την έλλειψη επικοινωνίας του σύγχρονου ανθρώπου), ο "Αντώνης Β." (θρήνος για την αυτοπυρπόληση του γλύπτη Αντώνη Βεζιρτζή), η μελωδικότατη "Απολογία" (όπου πρωταγωνιστεί το βιολί), το "Τριγύρω" (ένα εξαίσιο σοφιστικέ ζεϊμπέκικο) με τη φωνή της Ροζαλίας και η "Νέα Υόρκη" (μια πικρή ελεγεία για τον ελληνισμό της αμερικάνικης μεγαλούπολης).
Φωνητικά, θα έλεγα ότι ο συνθέτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καλλίφωνος, αλλά είναι ό,τι πρέπει για τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ούτως ή άλλως προσωπικά δεν κρύβω την προτίμησή μου στις ερμηνείες των ίδιων των δημιουργών στα τραγούδια τους ανεξαρτήτως καλλιφωνίας, μιας και το ζητούμενο πρωτίστως είναι ένα: Η ερμηνεία...
(c) Lyra | 1983 | Επανέκδοση: 2011 | πηγή: d58
1 σχόλιο:
Καλό μηνά, καλή πρωτομαγιά
Δημοσίευση σχολίου