Συνεχίζοντας τη γραμμή που είχε χαράξει με τους δίσκους "Φράγμα" (1981) και "Ενέχυρο" (1983) ο Δήμος Μούτσης ολοκληρώνει τη δισκογραφική του δραστηριότητα στη δεκαετία του '80 με μια πολύ αξιόλογη δουλειά που φέρει τον τίτλο "Να!...".
Με το άλμπουμ αυτό μάλιστα ο συνθέτης επιστρέφει στην εταιρία Philips, όπου είχε και παλιότερα (1970-1973) ξαναδουλέψει κυκλοφορώντας τότε τρεις μεγάλους δίσκους, μεταξύ των οποίων και ο θρυλικός "Άγιος Φεβρουάριος" (1971). Κατά τη νέα σύντομη παραμονή του στην εταιρία θα ηχογραφήσει συνολικά δύο μεγάλους δίσκους, πρώτα το "Να!..." (1987) και τρία χρόνια αργότερα το "Ταξιδιώτης" με τη Νάνα Μούσχουρη, το οποίο γνώρισε και αξιόλογη διεθνή καριέρα, χάρις στην οποία ο συνθέτης μπόρεσε να αποκτήσει δικό του σπίτι, όπως έχει πει ο ίδιος!
Στο "Να!..." βρίσκουμε σε πλήρη ανάπτυξη όλα τα καινούργια χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας του Μούτση. Ηλεκτρικά στοιχεία, ροκ μπαλάντες και διαρκείς αναφορές στο αμερικάνικο μπλουζ. Ο ίδιος έχει την πλήρη ευθύνη των τραγουδιών του. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία και ενορχήστρωση είναι αποκλειστικά δικά του.
Στο δίσκο περιέχονται δύο από τα ωραιότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο συνθέτης, τα οποία μάλιστα καλύπτουν τα δυο άκρα του ως πρόλογος και επίλογος: Το μαγευτικό "Όνειρο", που το ερμήνευσε αργότερα και η Μούσχουρη, και το μελωδικότατο "Ο έρωτας είναι πάντα μελαγχολικός". Υπάρχουν όμως κι άλλα ωραία τραγούδια σ' αυτήν την ώριμη δουλειά του Μούτση, όπως το "Μια φυσαρμόνικα που κλαίει" και το "Μην το ψάχνεις... δεν πειράζει". Κάποια μάλιστα είχαν παρουσιαστεί νωρίτερα ζωντανά στο Καφεθέατρο.
Ο ίδιος ο συνθέτης ενορχήστρωσε τα τραγούδια και διευθύνει την ορχήστρα βοηθούμενος από σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Άκης Τουρκογιώργης, ο Νίκος Στρατηγός, ο Παντελής Δεσποτίδης, ο Θύμιος Παπαδόπουλος και ο Μάνος Νεόφυτος που συμμετέχει και στα φωνητικά μαζί με την Κατερίνα Αδαμαντίδου. Φυσαρμόνικα παίζει ο ίδιος.
(c) Philips/Polydor | 1987 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου