Η Λιζέττα Νικολάου είναι μια θαυμάσια, αλλά καταφανώς αδικημένη τραγουδίστρια της γενιάς του '70. Πρωτοεμφανίστηκε πλάι στον Βασίλη Τσιτσάνη, ενώ στο ξεκίνημα της Μεταπολίτευσης είχε την τύχη να ενταχθεί στην κλειστή ομάδα του Γιάννη Μαρκόπουλου συμμετέχοντας σε πολυάριθμες συναυλίες του συνθέτη, αλλά και σημαντικές ηχογραφήσεις έργων του (Θεσσαλικός Κύκλος, Αφιέρωμα, Ανεξάρτητα, Οροπέδιο).
Το 1977 επιχείρησε να αυτονομηθεί καλλιτεχνικά κι άρχισε να ηχογραφεί προσωπικούς δίσκους, όχι με μεγάλη συχνότητα, αλλά με αρκετή επιτυχία για μια 5/ετία, ενώ σταδιακά μέσα στην επόμενη δεκαετία πέρασε στο περιθώριο, έστω κι αν ποτέ δεν αποχώρησε οριστικά από το προσκήνιο.
Ο πρώτος προσωπικός της δίσκος λοιπόν κυκλοφόρησε από την Columbia το 1977 με τίτλο "Το χαμόγελο της Λιζέττας" και, παρά τον μάλλον αυτάρεσκο τίτλο, αλλά και το εξώφυλλο που την εικονίζει ως την κλασική φιγούρα του Ντα Βίντσι, είναι ένας πολύ όμορφος δίσκος με τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Δήμου Μούτση και του Γιάννη Σπανού. Υλικό ίσως άνισο και ετερόκλητο, που πάντως αναδεικνύει επαρκώς τις αναμφισβήτητες φωνητικές αρετές της Λιζέττας.
Προσωπικά θεωρώ ως τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου τα τρία με την υπογραφή του Δήμου Μούτση, τα οποία μάλιστα ακούστηκαν αρκετά εκείνα τα χρόνια, παρόλο που ο συνθέτης ήδη στρεφόταν σταδιακά προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις. Το "Μια κι είν' ο κόσμος", καθώς και το "Αυτός ο Μάρτης" του Γιάννη Σπανού είναι δυο πολύ αγαπημένα μου τραγούδια. Θα έλεγα ότι μάλλον εκτός κλίματος είναι τα τραγούδια του Τσιτσάνη, αν και ξεχωρίζει η ωραία λαϊκή σερενάτα "Απόψε να μην κοιμηθείς". Τέλος, από τα τρία τραγούδια του Μαρκόπουλου μόνο το ένα ("Εγώ θέλω") είναι πρωτότυπο, ενώ τα άλλα δύο είναι σε δεύτερη εκτέλεση.
(c) LP | EMI Columbia | 1977 | πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου