Περνάμε σήμερα σε ένα μικρό αφιέρωμα στη δισκογραφία της μεγάλης ερμηνεύτριας Βίκυς Μοσχολιού κατά το διάστημα 1980-1986, μια περίοδο που βρέθηκε να μοιράζεται τη δουλειά της μεταξύ της Lyra και της Polygram παρουσιάζοντας προσωπικές ηχογραφήσεις εναλλάξ και στις δυο εταιρίες, ακόμη και μέσα στην ίδια χρονιά. Για παράδειγμα, ενώ στο διάστημα 1977-1979 μας παρουσίασε τρεις διαδοχικές δουλειές της στη Lyra ("Ο Μοσχολιού τραγουδά Σπανό", "Λαϊκά τραγούδια απ' όλο τον κόσμο", "Όταν σε περιμένω"), μέσα στο 1980 μας έδωσε ένα δίσκο στη Lyra ("Το τραμ το τελευταίο") κι ένα δίσκο στην PolyGram ("Βίκυ Μοσχολιού").
Ξεκινάμε λοιπόν με τον εμβληματικό δίσκο "Το τραμ του τελευταίο και άλλα αρχοντορεμπέτικα", ένα δίσκο που αποδείχθηκε από τους πιο εμπορικούς στη μεγάλη καριέρα της Βίκυς Μοσχολιού κι έγινε "χρυσός" στην εποχή του, τότε που τα όρια πωλήσεων ήταν πολύ υψηλότερα από τα σημερινά. Είναι μια δουλειά που επιμελήθηκε και ενορχήστρωσε με πολύ μεράκι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης επαναφέροντας τον αυθεντικό ήχο του λεγόμενου "αρχοντορεμπέτικου" τραγουδιού.
Αλλά τι ήταν στ' αλήθεια το "αρχοντορεμπέτικο" που και μόνο ως λέξη προκαλεί μια αίσθηση ειρωνικού χαρακτηρισμού; Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα "νόθο" είδος που είχε για αφετηρία το λεγόμενο "ελαφρό" τραγούδι σε μια προσπάθειά του να γεφυρώσει το χάσμα που το χώριζε επί δεκαετίες με την αντίπερα όχθη, δηλαδή το απαξιωμένο και απαγορευμένο ρεμπέτικο. Η αρχή έγινε από τον χειμαρρώδη συνθέτη του ελαφρού τραγουδιού Μιχάλη Σουγιούλ (1906-1958), ο οποίος έγραψε το περίφημο τραγούδι "Το τραμ το τελευταίο" στο λαϊκό ρυθμό του χασάπικου χωρίς όμως μπουζούκι για τις ανάγκες της επιθεώρησης "Άνθρωποι, άνθρωποι..." που ανέβασαν το 1948 οι σπουδαίοι επιθεωρησιογράφοι της εποχής Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος. Η επιτυχία αυτού του τραγουδιού γέννησε το "αρχοντορεμπέτικο" (την ονομασία αυτή χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Σουγιούλ) σε μια προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο ρυθμικός πλούτος (χασάπικο, ζεϊμπέκικο) του ρεμπέτικου τραγουδιού, χωρίς να ενοχλείται η ευυπόληπτη κοινωνία με το αμαρτωλό μπουζούκι ή την τολμηρή στιχουργία των περιθωριακών λαϊκών δημιουργών.
Το είδος γνώρισε πολύ μεγάλη αποδοχή κατά τη δεκαετία του '50 με πάμπολλες κοσμαγάπητες και διαχρονικές επιτυχίες, ενώ το υπηρέτησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του ελαφρού τραγουδιού (Μιχάλης Σουγιούλ, Νίκος Γούναρης, Τώνης Μαρούδας, Μάγια Μελάγια, Σοφία Βέμπο, Καίτη Μπελίντα, Φώτης Πολυμέρης, Γιώργος Μουζάκης, Ιωσήφ Ριτσιάρδης, Τάκης Μωράκης κ.ά.). Κάποια στιγμή μάλιστα οι δυο πλευρές βρέθηκαν να ανταλλάσσουν ρόλους κι έτσι στο χώρο τους "αρχοντορεμπέτικου" πέρασαν ακόμη κι ένας Βασίλης Τσιτσάνης ή ένας Μανώλης Χιώτης ή τραγουδιστές, όπως ο Πρόδρομος Τσαουσάκης ή ο Στελλάκης Περπινιάδης ή η Μαρίκα Νίνου!Επανερχόμαστε λοιπόν στο δίσκο της Βίκυς Μοσχολιού που αποτέλεσε για την ίδια ένα μεγάλο σταθμό στην καριέρα της, ενώ οι ερμηνείες της αποτελούν υπόδειγμα σεβασμού στα κεκτημένα της τραγουδιστικής τέχνης του παρελθόντος. Μάλιστα επανήλθε στο ίδιο ρεπερτόριο την επόμενη δεκαετία με το δίσκο "Τα μπιζουδάκια" (1993), χωρίς όμως την ίδια επιτυχία, γιατί και η φωνή της πια δεν είχε το υπέροχο εκείνο χρώμα του παρελθόντος.
(c) LP | Lyra | 1980 | Πηγή: d58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου