Ο Παναγιώτης Ν. Βέης αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση λογοτέχνη της ελληνικής διασποράς που βρέθηκε να υπηρετεί την τέχνη της γραφής στην ώριμη φάση της ζωής του, αφού πρώτα τη χόρτασε με έντονα βιώματα μέσα από μια περιπετειώδη και δύσκολη διαδρομή, η οποία ωστόσο στη συνέχεια στάθηκε η μόνιμη πηγή έμπνευσής του για τα χειμαρρώδη κείμενα που καταθέτει εδώ και μια δεκαετία ως απόσταγμα βιωματικής πείρας μιας ολόκληρης ζωής.
Γεννήθηκε το 1946 στο χωριό Μανταμάδος της Λέσβου κι από τα δεκαεπτά του χρόνια βρέθηκε στα μακρινά πελάγη να εργάζεται ως ναυτικός για μια εικοσαετία και να σωρεύει μοναδικές εμπειρίες στο οπλοστάσιο της μνήμης του. Στα τριανταέξι του χρόνια αποφάσισε να να γίνει στεριανός και βρέθηκε στην Αυστραλία, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα και συνεχίζει να ζει με την οικογένειά του.
Στο διάστημα 2012-2018 μας έδωσε τα πρώτα του μυθιστορήματα και συγκεκριμένα μια αυτοβιογραφική τριλογία με τα έργα: "Ως τα τριαντα έξι μου..." ( 2012), "Από τα 36 έως τα 66" (2014) και "Αυτοί που φύγαν κι αυτοί που μείναν" (2018). Τα τρία αυτά έργα, όπως φανερώνουν και οι τίτλοι τους, έχουν υλικό που αντλείται από τις βιωματικές εμπειρίες του συγγραφέα εμπλουτισμένες με ευφάνταστα μυθοπλαστικά στοιχεία που αποκαλύπτουν την αυθεντική προσωπικότητα του ανδρός, τη στέρεη οπτική του στα πράγματα, την ακλόνητη αριστερή του ιδεολογία και όλα μαζί διαποτισμένα από ένα συναισθηματικό πλούτο και μια επίμονη διάθεση νοσταλγίας.
Μόλις φέτος ο συγγραφέας εξέδωσε το τέταρτο μυθιστόρημά του με τίτλο "Το φράγμα" που ασφαλώς με μια πρώτη σκέψη μας παραπέμπει στο ομότιτλο σημαντικό μεταπολεμικό μυθιστόρημα του Σπύρου Πλασκοβίτη, το οποίο κυκλοφόρησε το 1960 και γυρίστηκε μάλιστα και σε ταινία το 1982 από τον Δημήτρη Μακρή. Το θέμα του ο Παναγιώτης Βέης το εμπνεύστηκε από πραγματική ιστορία που έζησε ο ίδιος στον μακρινό του τόπο, η οποία είχε τραγική κατάληξη με το θάνατο πολλών ανθρώπων από την κακοδιαχείριση ενός φράγματος που συγκέντρωνε τα μπάζα δύο ποταμών. Παρά το έντονα δραματικό θέμα του έργου και τις τραγικές συνέπειες της αλόγιστης συμπεριφοράς των υπεύθυνων του φράγματος σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, ο συγγραφέας φροντίζει να αντισταθμίσει τη συμφορά με παράλληλες ιστορίες ερωτικού πάθους σαν ένα λυτρωτικό αντίδοτο απέναντι στην τραγωδία. Ιδού πώς περιγράφει ο ίδιος το θέμα του έργου του:
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μετά τα βιώματα μιας μεγάλης καταστροφής. Μιας μεγάλης πλημμύρας με ανείπωτες καταστροφές, πολλές και επικίνδυνες καταστάσεις που ζήσαμε επί τρία μερόνυχτα. Κυλήσανε δύο χρόνια και ένα σωρό πληγές χάσκουν ακόμα ανοιχτές. Το όλο συμβάν φορτώθηκε στην κλιματική αλλαγή, εκ των υστέρων όμως αποκαλύφθηκε πως το μεγάλο εύρος της τόσης και τέτοιας καταστροφής έγινε, γιατί προήλθε από ένα πλάνο που είχε η εταιρεία που διαχειριζόταν το φράγμα εκμεταλλευόμενη την κακοκαιρία να αδειάσει τα μπάζα που είχαν συσσωρευτεί στον πυθμένα του φράγματος, χωρίς να της κοστίσει δεκάρα. Αφού είχαν κάνει μια μικρή προεργασία, τη δεύτερη μέρα, στον παροξυσμό του καιρού, ανοίξανε όλες τις κάτω πόρτες αδειάζοντας εκατομμύρια τόνους νερά, πέτρες, λάσπες, ξύλα μέσα σε μια νεόχτιστη περιοχή φέρνοντας τόσες καταστροφές. Και 154 θανάτους! Καμία τιμωρία και σε κανέναν. Η κλιματική αλλαγή φταίει και για τις πουστιές τους".
Επισημαίνω ότι το βιβλίο προλογίζει ο Λέσβιος φιλόλογος Δημήτρης Πατίλας με ένα εκτενές κριτικό κείμενο που αναλύει μεθοδικά και τα τέσσερα μυθιστορήματα του Παναγιώτη Βέη. Και κάτι πολύ ιδιαίτερο: Όλα τα βιβλία του - όπως και το συγκεκριμένο - ο συγγραφέας τα έχει εκδώσει με δικά του έξοδα και τα μοιράζει δωρεάν σε κάθε ενδιαφερόμενο!
(c) Ανεξάρτητη έκδοση | 2022 | Πηγή: Δημ. Πατίλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου