Μίμης Πλέσσας: Ο Δρόμος (1969)

Θέλω τώρα να περάσω στην παρουσίαση μερικών πολύ εκλεκτών κύκλων τραγουδιών του παραγωγικότατου και χαλκέντερου συνθέτη Μίμη Πλέσσα που καλύπτουν το πρώτο μισό της δεκαετίας του '70, όταν άρχισε να ηχογραφεί πιο συστηματικά δίσκους τραγουδιών, ενώ την προηγούμενη δεκαετία το κύριο ενδιαφέρον του ήταν εντοπισμένο στην κινηματογραφική μουσική, όπου και μεγαλούργησε.

Η αρχή λοιπόν αυτής της φάσης του συνθέτη σημαδεύτηκε με ένα δίσκο που χωρίς αμφιβολία ανήκει στους κλασικότερους της ελληνικής δισκογραφίας στο σύνολό της, τόσο ποιοτικά, όσο και εμπορικά, αφού διαχρονικά έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ πωλήσεων καταλαμβάνοντας χωρίς ανταγωνιστή την πρώτη θέση!

Μιλώ φυσικά για τον περίφημο "Δρόμο" που κυκλοφόρησε το 1969 από τη Lyra μετατρέποντας μεμιάς τη χαμηλών πωλήσεων αυτή εταιρία σε έναν σοβαρό πλέον ανταγωνιστή των δισκογραφικών κολοσσών της Columbia, της Philips και της Minos. Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα υπέροχα τραγούδια που βασίζονται στους πολύ εμπνευσμένους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, σταθερού εκείνη την εποχή συνεργάτη του συνθέτη. Οι στίχοι αντλούν τη θεματολογία τους από το πεδίο των βιωματικών αναμνήσεων του μεγάλου στιχουργού ανατρέχοντας σε εποχές της ανέμελης νιότης στις φτωχογειτονιές της Αθήνας. 

Ο συνθέτης μελοποίησε τους στίχους αυτούς με χειμαρρώδη έμπνευση στήνοντας πανέμορφες μελωδίες και ρωμαλέους λαϊκούς ρυθμούς που πέρασαν αμέσως στον κόσμο και τραγουδήθηκαν πολύ. Ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτών των αγαπημένων τραγουδιών που ίσως δεν το έχουν προσέξει πολλοί, είναι ότι σχεδόν κανένα τραγούδι δεν έχει ρεφρέν! Μοιάζει απίστευτο, γιατί το ρεφρέν είναι συνήθως αυτό που περνάει στον κόσμο και δημιουργεί τα σουξέ. Κι όμως, αυτός ο δίσκος έχει τραγούδια χωρίς ρεφρέν, χωρίς αυτό να έχει σταθεί εμπόδιο, για να αγαπηθούν τόσο πολύ! 

Όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά, οπότε είναι μάλλον άχαρο να προσπαθήσει κανείς να ξεχωρίσει κάποια. Με εντελώς υποκειμενικά λοιπόν κριτήρια θα έβαζα στην πρώτη θέση το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, αυτή τη μαγευτική ελεγεία "Έπεφτε βαθιά σιωπή" που καθηλώνει με τη γοητεία της μελωδίας της και τους συγκινητικούς στίχους της. 

Αξίζει φυσικά να σταθούμε στη στέρεη και άψογη ερμηνεία του Γιάννη Πουλόπουλου που με το δίσκο αυτό κορυφώνει την πολύχρονη και παραγωγικότατη συνεργασία του με τον Μίμη Πλέσσα. Στο δίσκο αυτό επίσης κάνει το ντεμπούτο της η σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια Ρένα Κουμιώτη που θα γίνει η ευνοούμενη ερμηνεύτρια του συνθέτη για τα επόμενα χρόνια. Μικρή συμμετοχή σε ένα τραγούδι έχει και η καταξιωμένη νεοκυματική ερμηνεύτρια Πόπη Αστεριάδη. Ο χαρακτηριστικός ήχος του μπουζουκιού φέρει τη σφραγίδα του κορυφαίου δεξιοτέχνη Στέλιου Ζαφειρίου. Το υπέροχο εξώφυλλο αποτελεί ελαιογραφία του μεγάλου ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.

ΥΓ. Ο δίσκος εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να κινείται στην αγορά μέσα από τις αμέτρητες επανεκδόσεις του. Για το λόγο αυτό θα μου επιτρέψετε να μη δώσω συνδέσμους και να περιοριστώ μόνο στα εξώφυλλα του βινυλίου και στην παρουσίαση του μεγάλου αυτού δίσκου. Άλλωστε αμφιβάλλω αν υπάρχει δισκοθήκη που να μη διαθέτει αυτό το αριστούργημα, τουλάχιστον στην ψηφιακή του μορφή!

(c) LP | Lyra | 1969 | Εξώφυλλα

πηγή: d58