Άκης Πάνου: Το μέτρο της αγάπης (1980)

Η πολύ παραγωγική δεκαετία του '70 κλείνει για τον Άκη Πάνου με τον ξεχασμένο δίσκο "Το μέτρο της αγάπης" που κυκλοφόρησε το 1980 σε ανεξάρτητη παραγωγή από τους Αδελφούς Φαληρέα. 

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη έκδοση που αρχικά κυκλοφόρησε στην Αμερική με τίτλο "Το λάθος έχει γίνει", πριν δει το φως της δημοσιότητας και στην Ελλάδα στο περιθώριο της επίσημης δισκογραφίας του συνθέτη που λίγο νωρίτερα είχε παρουσιάσει τα άλμπουμ "Παρών" (1977) από την Columbia και "Σεισμός" (1978) από τη CBS, ενώ δυο χρόνια αργότερα θα μας δώσει και το "Θέλω να τα πω" (1982) από τη Minos ολοκληρώνοντας κάπου εκεί την πιο γόνιμη φάση της δισκογραφικής του δραστηριότητας.

Ο δίσκος περιλαμβάνει δεκατρία τραγούδια, από τα οποία το ένα ("Ελευθερία") είναι σε οργανική μορφή, όλα σε δεύτερη εκτέλεση από το ερμηνευτικό δίδυμο Νίκου και Λίτσας Παπαδάτου (Λίτσας Ζανέτ) που τότε εργάζονταν στην Αμερική. Έχουν επιλεγεί κυρίως τραγούδια από τα λιγότερο ακουσμένα που είχαν πρωτοκυκλοφορήσει μέσα στην προηγούμενη δεκαπενταετία με κύριο ερμηνευτή τον Μιχάλη Μενιδιάτη, αλλά και τους Στράτο Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Νίκο Ξανθόπουλο, Μαίρη Μαράντη, Χρηστάκη και Βούλα Γκίκα. Πολύ προσεγμένη οργανική συνοδεία με επικεφαλής τον κορυφαίο μπουζουξή Κώστα Παπαδόπουλο συνοδευόμενο από το γιο του Δημήτρη, ενώ κιθάρα παίζει ο Μάριος Κώστογλου. Όλη την επιμέλεια της ενορχήστρωσης είχε ο ίδιος ο συνθέτης, ο οποίος μάλιστα σχεδίασε και το όμορφο εξώφυλλο.

Ο Στράτος Διονυσίου τραγουδάει Άκη Πάνου (1967-1972)

Η πρώτη δεκαετία (1957-1966) του Άκη Πάνου στη δισκογραφία  δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγική και δεν στάθηκε ικανή να εδραιώσει την παρουσία του στο ελληνικό πεντάγραμμο. Ωστόσο από την επόμενη χρονιά θα ξεκινήσει η δεύτερη και εξαιρετικά γόνιμη φάση της συνθετικής του καριέρας που θα τον φέρει δυναμικά στο προσκήνιο για μια δεκαπενταετία περίπου, ως το 1982 που ηχογράφησε το άλμπουμ "Θέλω να τα πω" με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Στο διάστημα αυτό θα μας δώσει και τα περισσότερα λαϊκά διαμάντια που λαμπρύνουν το ρεπερτόριό του, αλλά και τους σημαντικότερους προσωπικούς του δίσκους ("Ρολόι κομπολόι" 1969, "Αλήθειες" 1974, "Παρών" 1977, "Σεισμός" 1978,  "Το μέτρο της αγάπης" 1980, "Θέλω να τα πω" 1982), καθώς και τη μικρή αλλά εμβληματική συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη με έξι όλα κι όλα τραγούδια.

Η πιο παραγωγική πάντως και μακροχρόνια συνεργασία του συνθέτη στη φάση αυτή ήταν με τον λαϊκό τραγουδιστή Στράτο Διονυσίου (1934-1990), ο οποίος την ίδια εποχή προσπαθούσε κι αυτός να χτίσει τη δική του καριέρα στο πεντάγραμμο. Οι δυο τους συμπορεύτηκαν για έξι περίπου χρόνια (1967-1972), μέσα στα οποία ηχογράφησαν για τις 45 στροφές συνολικά 23 τραγούδια, ανάμεσα στα οποία και μερικά από τα κορυφαία του συνθέτη. Η αρχή έγινε το 1967 με έξι τραγούδια, από τα οποία ξεχώρισε η "Αχαριστία". Η συνεργασία συνεχίστηκε χωρίς διακοπή και τα επόμενα πέντε χρόνια με αλλεπάλληλες ηχογραφήσεις για τις 45 στροφές, πολλές από τις οποίες παράλληλα ενσωματώνονταν και στους προσωπικούς δίσκους του τραγουδιστή που άρχισαν να κυκλοφορούν και συγκεκριμένα στους δίσκους "Στράτος Διονυσίου" (1969), "Μαζί με τον Στράτο" (1970) και "Στράτος Διονυσίου 4" (1972). Υπέροχα λαϊκά διαμάντια κοσμούν αυτή τη συνεργασία που συνέβαλε αποφασιστικά στην καθιέρωση του τραγουδιστή στην πρώτη γραμμή. Ιδού μερικά: Γιατί καλέ γειτόνισσα, Και τι δεν κάνω, Του κόσμου το περίγελο, Χαρά σ' αυτόν που σ' έχει, Εγώ καλά σου τα 'λεγα, Να είχα το κουράγιο, Ήταν ψεύτικα. Το τελευταίο μεγάλο σουξέ τους ήταν το δυνατό ζεϊμπέκικο "Στο σταθμό του Μονάχου" που κυκλοφόρησε το 1972.

Σημειώνω ότι η Columbia συγκέντρωσε ένα μέρος από τα τραγούδια αυτά στο άλμπουμ "Ο Στράτος Διονυσίου τραγουδάει Άκη Πάνου" που κυκλοφόρησε το 1975 κι επανακυκλοφόρησε αρκετές φορές στη συνέχεια, ενώ κάποια στιγμή το διαμοίρασαν δωρεάν το μουσικό περιοδικό Δίφωνο (2006), καθώς και οι εφημερίδες Ισοτιμία και Veto. Το άλμπουμ περιλάμβανε 14 τραγούδια αφήνοντας (αδικαιολόγητα) έξω τα υπόλοιπα 9, τα οποία ωστόσο είναι συγκεντρωμένα όλα στην παρούσα συλλογή.

Άκης Πάνου: Αλήθειες (1974)

Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου του Άκη Πάνου ("Ρολόι κομπολόι", 1969) μέχρι την έκδοση του δεύτερου δίσκου του που ήρθε το 1974 με τον κύκλο τραγουδιών "Αλήθειες" για λογαριασμό της Minos. Ήταν η εποχή που συγκεκριμένη εταιρεία πρόβαλε ιδιαίτερα το βαρύ της οπλοστάσιο που είχε επικεφαλής τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Τότε λοιπόν ζητήθηκε από τον Άκη Πάνου να γράψει τραγούδια για τη φωνή του μεγάλου λαϊκού βάρδου, πράγμα που δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο συνθέτης ανταποκρίθηκε κι έγραψε αρχικά τέσσερα τραγούδια, προκειμένου να κυκλοφορήσουν σε δύο δισκάκια 45 στροφών. Τελικά τα τραγούδια αυξήθηκαν στα έξι και αποτέλεσαν τη μία πλευρά του δίσκου "Η ζωή μου όλη" που εκδόθηκε το 1974 συμπληρωμένος στην άλλη του πλευρά με έξι ακόμη τραγούδια άλλων δημιουργών (κυρίως του Χρήστου Νικολόπουλου, αν και αποδίδονται στον ίδιο τον Καζαντζίδη!).

Πάντως ο Άκης Πάνου δε φάνηκε ικανοποιημένος από τη μεταχείριση των τραγουδιών του και γιαυτό προχώρησε αμέσως μέσα στην ίδια χρονιά στην έκδοση του προσωπικού του δίσκου "Αλήθειες" με δώδεκα τραγούδια αποκλειστικά δικά του, ανάμεσα στα οποία συμπεριέλαβε τα τέσσερα πρώτα που είχε γράψει για τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη (Η ζωή μου όλη, Μίσος, Οι μισοί καλοί, Τα όνειρα χτίζονται), όλα βέβαια εμβληματικά και κλασικά πλέον λαϊκά αριστουργήματα. Ο δίσκος συμπληρώθηκε με άλλα οκτώ καινούργια τραγούδια. Τέσσερα ερμηνεύει η Λίτσα Διαμάντη, από τα οποία ξεχώρισαν δύο (Με φιλιά μερώνει μόνο, Και τότε). Επίσης από δύο τραγούδια ερμηνεύουν οι λαϊκοί τραγουδιστές Χρηστάκης και Γιάννης Θυμάκης, πρωτοεμφανιζόμενος στη δισκογραφία μ' αυτή τη συμμετοχή του.